MASZ PRAWO… do opieki duszpasterskiej!
Pacjent w trakcie pobytu w szpitalu, zakładzie opiekuńczo-leczniczym, zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, hospicjum stacjonarnym czy w innym podmiocie leczniczym przeznaczonym dla osób, których stan zdrowia wymaga pobytu w stacjonarnej placówce, ma prawo do opieki duszpasterskiej. Jest to prawo przysługujące każdemu pacjentowi, bez względu na obywatelstwo, wyznanie czy wiek. Nikt nie jest uprawniony do tego by ingerować w wybory pacjenta ani ograniczać sposobów realizacji omawianego prawa. Opieka duszpasterska nad dzieckiem powinna być realizowana w duchu poszanowania praw dziecka i władzy rodzicielskiej. Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami, mając na względzie dobro dziecka.
Pacjent ma prawo do: bezpośredniego kontaktu z opiekunem duchowym wyznawanej przez siebie religii, umożliwienia uczestnictwa w obrzędach religijnych organizowanych w szpitalu, przyjmowania sakramentów, a w sytuacji pogorszenia się stanu zdrowia powodującego odczucie zagrożenie życia ma prawo, aby szpital niezwłocznie zawiadomił duchownego wyznawanej przez pacjenta religii i umożliwił z nim kontakt.
Ponadto, pacjent ma prawo otrzymać informację, jakiego wyznania kapelani pracują w szpitalu, w jaki sposób można się z nimi skontaktować, gdzie w ciągu dnia może ich spotkać, w jakich godzinach odbywają się nabożeństwa, z podaniem dokładnie ich miejsca i sposobu dojścia do kaplicy szpitalnej. W sytuacji, gdy w szpitalu nie ma duszpasterza wyznawanej przez pacjenta religii, ma on prawo wiedzieć, kto będzie odpowiedzialny za umożliwienie mu z nim kontaktu. Pacjent, korzystając z opieki duszpasterza swojego wyznania, nie może naruszać uprawnień innych pacjentów. W wielu szpitalach są specjalne miejsca do takich spotkań, a jeżeli jest to pacjent leżący, rozmowa z duchownym powinna odbywać się za parawanem, szeptem albo w osobnym pomieszczeniu, do którego pacjent zostanie przewieziony.
Realizacja prawa do opieki duszpasterskiej jest bezpłatna.
